Polska Oružje Online

Original i sovjetsko-ruske varijante Sovjeti su još 17. maja 1938. godine raspisali konkurs za novi vojni pištolj, koji bi zamenio TT-33. Drugi svetski rat odložio je konačno rešenje ovog pitanja sve do kraja 1945, kada je konkurs obnovljen. Državnoj komisiji svoje projekte na uvid su podneli Tokarev, Simonov, Korovin, Vojevodin, Rakov i Makarov. Sovjetski pištolj PM Makarov Nikolaj Fedorovič Makarov (1914-1988) konkurisao je sa varijantama pištolja sa slobodnim zatavaračem u kalibrima 7,65mm i 9mm. Bazirajući se na nemačkoj municiji 9x18mmUltra (razvijena 1936, u firmi ''GECO''; posleratni pandan 9x18mmPolice), Boris Vladimirovič Semin (1911-1982) je 1949. godine razvio metak jači od 7,65x17mm Browning a slabiji od 9x19mmParabellum. Komercijalna varijanta Makarova - Bajkal IŽ-70 Nova municija, 57-N-181S, ukupne mase 10g i dužine 25mm, imala je zrno mase 6,1g i dužine 12,35mm, barutno punjenje od 0,25g, te čahuru dužine 18,1mm. Relativna energija zrna iznosila je 4,2J/mm², početna energija – (E10) 300J, brzina na 10m od usta cevi (V10) - 290-315m/s, a pritisak u barutnoj komori bio je 117,7MPa. Praktično, Seminov metak omogućavao je konstrukciju pištolja sa slobodnim zatvaračem, pri čemu je zrno imalo veću ubojnu moć od zrna kalibra 7,65mm. Presek pištolja PM Kako je administracija otezala sa usvajanjem novog pištolja, Makarov je imao vremena da proceni kvalitete i mogućnosti Seminove municije. Konačnu verziju pištolja bazirao je upravo na metku 57-N-181S, te pozitivnim rešenjima primenjenim na nemačkom Waltheru PP: slobodnom, inercinom zatvaraču, fiksnoj cevi i dvostrukom dejstvu obarače. Pištolj je imao kočnicu na levoj strani navlake, ispred eksternog oroza. Kočnica je istovremeno blokirala navlaku i štititla udarnu iglu od eventualnog dodira sa udaračem. Prigušeni pištolj Makarova PB Foto Kuzmin Osim toga, Makarov je zadržač navlake u zadnjem položaju konstruktvno rešio tako da se navlaka mogla otpuštati u prednji položaj i bez vađenja praznog okvira iz rukohvata. Relativno mali gabariti municije omogućili su svođenje oružja na optimalne dimenzije (dužina 160mm, dužina cevi 93mm, 4 žleba sa korakom udesno, masa 730g, kapacitet okvira 8 metaka). Pištolj je imao brzinu gađanja od 30 metaka/min, ubojnu moć zrna do 350m, te eksploatacioni vek od 5000 metaka u svim uslovima. Makarov sa dobošastim okvirom kapaciteta 80 metaka Makarov je često citirao stroge zahteve po kojima je oružje testirano; temperaturne razlike od +60º do -40ºC, dejstvo sa gusto podmazanim i ''suvim'' (ispranim benzinom) sklopovima, zasuto finim peskom i potopljeno u mulj. Konačno, 1951, Ministarstvo odbrane SSSR-a opredelilo se za ''9mm pištolj Makarova'' (PM), čija je proizvodnja poverena GP ''Iževskom mehaničkom zavodu'' (''Ižmehu''). Oružje je prvenstveno bilo namenjeno oficirskom koru, vojnicima specijalnih službi, policiji, te pripadnicima KGB-a. Prigušeni pištolj Makarova PB Foto Kuzmin Tokom 1967. A. A. Derjagin konstruisao je prigušenu verziju makarova, tzv. ''bešumni pištolj'', odnosno, PB (6P9). Derjagin je zadržao samo ram, mahanizam za okidanje i magacin originalnog oružja. Radi obaranja početne brzine zrna na subsonični nivo, cev je dobila 10 radijalnih otvora, te oblogu prečnika 32mm, ispunjenu čeličnom vunom. Deo gasova iz cevi kroz otvore je ''isticao'' u oblogu, što je brzinu zrna ''obaralo'' na oko 290m/s. Na oblogu se, pomoću ''bajonet'' veze, montirao prigušivač zvuka sa 4 ekspanzione komore. Kako je montaža obloge diktirala uklanjanje sprialne povratne opruge, Derjagin je konstruisao sisem poluga i oprugu u rukohvatu, koji su omogućavali funkcionalnost pištolja. Presek prigušenog pištolja PB Konačno, 1994, pojavio se jači, ''visokoimpulsni'' metak 9x18mm – 57-N-181SM (9mm). Konstruktori su razvili lakše zrno (5,4-4,8g), sa čeličnim jezgrom i olovnom oblogom. Municija 57-N-181SM postizala je pritisak od 1500 bara (147,1Mpa), relativnu energiju zrna od 7,2J/mm², te energiju (E10) od 495J pri V10410-435m/s. Oko nove municije razvijen je i ''modernizovani pištolj Makarova'' PMM, koji se odlikovao dvoredim okvirom kapaciteta 12 metaka, dužinom od 169mm (cev, dužine 93,5mm, 4 žleba sa korakom uvijanja od 260mm), te masom od 760g. Modernizovani pištolj Makarova PMM Nakon ''Perestrojke'', ''Ižmeh'' je razvio nekoliko komercijalnih varijanti PM-a, koji su, preko sopstvene eksportne firme ''Bajkal'', ponuđeni i zapadnom tržištu. To su 9mmMakrov (9x18mm) ''Iž-70-100'', 6,35mm ''Bajkal 441'', 9mmParabellum (9x19mm) ''Bajkal 442'' (''Iž-70-400''), te 9mmBrowning (9x17mm) ''Iž-71-H'' (''Iž-70-200'', ''Iž-70-300''). Kineske i istočnonemačke varijante Kineska varijanta Makarova -Norinco M59 Opredeljenje ''velikog brata'' za pištolj sa slobodnim zatvaračem i municiju 9mm, ubrzo se odrazilo i na ostale države tadašnjeg Istočnog bloka. Prva je Kina, u sastavu koncerna ''Norinco'', pristupila licencnoj produkciji pištolja 9x18mm M59 i 9x17mm M59A. Tokom 1957. godine istočnonemačka armija (NVA), policija (VoPo) i ''borbene grupe radničke klase'', opredelile su se za sovjetski PM. U koncernu ''Ernst Thälmann Werke'' – Suhl (''VEB'', predratni ''Haenel-Werke''), za godinu dana osvojena je licencna prozvodnja ''Pištolja M'' (prvo ''Pravilo za pištolj M'', DV20/2a, štampano je 1958. godine). Na insistiranje direktora ''VEB''-a, Walter-a Germer-a, te šefa razvoja, Hary-ja Schmidt-a, Nemci su pokušali da obradu rezanjem zamene tehnologijom mikroliva. Međutim, ovi pokušaji su propali, pa je istočnonemački makarov bio identičan sovjetskom uzoru. Mađari osvajaju Evropu Mađari su tokom 1948. godine u fabrici ''FEG'' (''Femaru-Es Szerszamgergyar MV'', Budapest) razvili službeni pištolj sa slobodnim zatvaračem, kalibra 7,65x17mm, tzv. 48.M. Ova kopija Walthera PP imala je masu od 752g, dužinu 172mm (cev 100mm), a punila se okvirom kapaciteta 8 metaka. Nakon pojave PM-a, tačnije, 1962, ista firma je državnim organima isporučila službeni PA-63/AP-9; u suštini, radilo se o kopiji valtera PP u kalibru 9mmM (dužina 175mm, kapcitet 7 metaka). ''FEG'' je do 1972. godine proizveo 30.000 AP-9 iako su iz trupe uporno stizale žalbe na kvalitet oružja (navodno, udarna igla se često lomila - nakon samo 2 do 3 hica). U ovom periodu Mađari su promovisali još dve službene varijante pištolja u kalibru 9mmM: ''malogabaritni'' R-61 (dužina 164mm), te RK-59 (dužina 152,5mm, dužina cevi 82,5mm, kapacitet 6 metaka, ram od lakih legura). RK-59 je predstavljao kopiju valtera PPK u kalibru 9x18mm a, navodno, bio je namenjen pripadnicima mađarske Državne bezbednosti (AHV, Allamvedelmi Hatorszag). Mađarska verzija PPK -AP-9 PA-63 Mađarska je bila među prvim zemljama iz Istočnog bloka koja je proučila zahteve zapadnog tržišta i sagledala popularnost oružja baziranog na modelima PP i PPK. Na osnovu ovih rezultata, evropskom slobodnom tržištu ponuđen je AP-66 – kopija službenog AP-9 u kalibru 7,65x17mm. U želji da fascinira krajnjeg kupca (ali i prikrije pravo poreklo robe), ''FEG'' je na levoj strani rama i navlake puncirao fantastične natipse, poput ''ATILA'', ''HEGE WAFFEN WEST GERMANY – AP66 cal.7,65mm (.32 Browning)'' ili ''GSM – MAUSER OBERAUDORF (umesto Oberndorf; naime, ova namerna graška štitila ih je od tužbe ''Mauzera'') GERMANY / SLP 1 cal.7,65mm (.32 Browning)''. Poljski eskperimenti Početkom sedme decenije 20. veka poljska armija je uvela u naoružanje pištolj P.64. U suštini, to je bilo oružje oficira Czepukaltis-a, Zimny-ja, Adamszyk-a i Kocmarski-ja, tzv. ''CZAK'', zasnovano na idejama makarova i valtera PP. Iako izgrađen oko metka 9x18mm, ''CZAK'' je bio kompaktniji od PM-a: dužine 160mm, dužine cevi 84,6mm, mase 620g i kapaciteta okvira (samo) 6 metaka. Tokom 1972, Poljaci su pristupili modernizaciji P.64. Name, težilo se da se smanji sila okidanja i povratni impuls, poveća kapacitet okvira, te primeni savremenija tehnologija izrade (radi smanjenja cene). Poljska verzija Makarova - P-64 Prvo je usvojena tehnologija izrade rama od Al-legure i navlake od čeličnih limova (valjanjem i tvrdim letovanjem), a eksperimentisalo se i sa primenom Itamida. Kada se pokazalo da se konstrukcija iz 1964. ne može usavršiti, konstruktori Ryszard Chelmicki i Marian Greszkiewicz pristupili su razradi potpuno novog oružja. Istočnonemačka verzija Makarova - Pistole P Prvi prototip sa slobodnim zatvaračem i automatskom kočnicom, koja je iglu oslobađala u poslednjoj fazi hoda udarača, završen je 1976. godine. Poznije varijante, M78A (automatska kočnica) i M78B (mehanička kočnica), imale su izmenjene gabarite. Konačna verzija pištolja usvojena je za službenu upotrebu pod oznakom P.83. Oružje se baziralo na slobodnom zatvaraču, dvostrukom dejstvu obarače i eksternom udaraču. Kapacitet okvira povećan je na 8 metaka (što je uticalo da masa oružja dostigne 930g), dužina je ostala ista (160mm), a cev je produžena (90mm). Sila na obarači pri DA smanjena je sa 110-120N na 50-60N, a brzina gađanja, uzevši u obzir novi kapacitet okvira, praktično je ostala ista (6-8 metaka/min prema 8-10 metaka/min). Branko Bogdanovic