Priča o više od pola veka dugoj pustolovini grupe ruskih vojnika, koja se odgiravala na tri kontinenta, počinje u Beogradu 1924. godine, zahvaljujući previranjima u susednoj, tada mladoj i rovitoj albanskoj državi.
Budući albanski premijer i kralj Ahmet Zogu rođen je 1895. godine u tvrđavi Burgajet, u severoistočnom albanskom okrugu Mat, kao Ahmet Muhtar Bej Zogoli (kasnije je „albanizovao” tursko ime u Zogu). Zahvaljujući staleškom položaju, brzo je sticao političku karijeru, tako da je već 1921. godine bio premijer, ministar policije i zapovednik albanske vojske.
No, u zemlji je imao niz političkih protivnika, koji su ga primorali da se u junu 1924. godine povuče sa svih položaja i spas potraži u susednoj Kraljevini SHS (Jugoslaviji). Sa njim je u izgnanstvo pošlo i 300 pristalica iz njegovog fisa Mat, subetničke grupe Gega.
U Jugoslaviji je, inače, živeo i Zoguov zet Cena Bej Kriuziju, moćni vođa fisa iz okoline Đakovice. Uz Zogua nalazio se i osvedočeni prijatelj, zagonetni pustolov, pukovnik Leon de Giljardi. Prema jednim izvorima, Giljardi je bio poreklom Belgijanac, koji je u Albaniju došao još 1914. godine, u sklopu Međunarodne kontrolne komisije. No, postoji i daleko „romantičnija” verzija: Giljardi je, navodno, bio italijanskog porekla a služio je u austrougarskoj vojsci. No, prilikom neuspešnog atentata na njegovog brata, vatrenog političara, poginula im je majka. Kad je na završetku suđenja zaključeno da je čitav slučaj bio politički motivisan pa su atentatori oslobođeni, ogorčeni austrijski oficir uzeo je pravdu u svoje ruke i usred sudnice likvidirao majčine ubice. Nakon toga, dezertirao je iz austrijske armije, prebegao u Tiranu i stupio u albansku vojsku.
Utočište u Kraljevini SHS
Zogu se smestio u beogradskom hotelu „Bristol”, gde je kovao planove za povratak u domovinu. Kako bi „za svoju stvar” pridobio zvanični Beograd, Jugoslaviji je ponudio izvesne teritorijalne ustupke. No, otišao je i korak dalje: finansijere je potražio u moćnim preduzećima „Anglo-Persian Oil” i „Standard Oil Company, Inc”, obećavajući im koncesije na eksploataciju albanske nafte. Tako je Zoguov plan dobijao konkretne obrise – novac je obezbeđen, Cena Bej počeo je vojnu obuku Albanaca oko Đakovice a pripadnici fisa Mat pripremali su se za ustanak u Albaniji. Poseban sporazum sklopljen je s Beogradom: Vlada se saglasila da obezbedi naoružanje, dopusti Albancima s Kosova da se pridruže Zoguovim trupama, obećala podršku 2000 dobrovoljaca iz Pogranične trupe i rezerve odevenih u albansku nacionalnu nošnju, te dozvolila vrbovanje Rusa emigranata koji su živeli u Jugoslaviji. Jedini uslov bio je da ovim plaćenicima komanduje oficir jugoslovenske vojske.
Ovaj izbor nije bio slučajan. Nakon tragične epopeje pripadnika Bele armije, znatan broj ruskih izbeglica našao je utočište u Kraljevini SHS. Do 11. juna 1921. kod Đevđelije su u Jugoslaviju prešli delovi Prvog armijskog korpusa generala Aleksandra Kutepova, 1924 borca Donskog i Kubanskog korpusa generala Fjodora Abramova i Mihaila Hostikova i 3520 pripadnika 1. kubanske divizije Grigorija Tatarkina. Do 29. avgusta istim putem pristiglo je 3578 konjanika 1. konjičke divizije generala Ivana Barboviča, do 17. novembra – 1430 kozaka 1. donske brigade, a 8. decembra – Nikolajevsko konjičko učilište.
Vlada u Beogradu odlučila je da celokupan sastav 1. Konjičke divizije primi u Pograničnu trupu i, delimično, u Žandarmeriju. U Pograničnu trupu je 1921. godine, na osnovu jednogodišnjeg ugovora, prvo primljeno 135 oficira i 2611 vojnika a u Žandarmeriju 842 oficira, da bi taj broj uskoro narastao na 4500 vojnih lica. Pri tome, 1. brigada Konjičke divizije raspoređena je na liniji Debar-Prizren-Đakovica, znači, prema Albaniji. No, Skupština je već aprila 1922. godine donela Zakon o formiranju Finansijske straže, koja je preuzela niz dužnosti Pogranične trupe. U Finansijsku stražu primljeno je samo 1700 Rusa, tako da je veliki broj profesionalnih vojnika, s iskustvom u borbi protiv albanskih kačaka, ostao bez posla.
Stižu plaćenici
U skladu s dogovorom sklopljenim s Nikolom Pašićem, Zogu je uposlio jugoslovenskog pukovnika ruskog porekla Andreja Miklaševskog kao zapovednika ruskih najamnika. Miklaševski je u ruskoj Crnomorskoj floti napredovao do čina poručnika korvete. Pred početak Prvog svetskog rata preveden je u artiljeriju i raspoređen u 8. autotransportnu, pa u 1. četu bornih kola. Za hrabrost iskazanu tokom borbi pod Lovičem, 4. decembra 1914, odlikovan je krstom svetog Đorđa IV stepena. No, nakon početka borbi u Dobrudži, prebačen je u 47. korpus generala Andreja Zajončkovskog, gde se borio uz vojnike Prve srpske dobrovoljačke divizije. Ovde je, navodno, odlikovan Karađorđevom zvezdom. Nakon izbijanja Oktobarske revolucije emigrirao je u Kraljevinu SHS, gde je primljen u vojnu službu s činom pukovnika.
Miklaševski je regrutovao svoje sunarodnike tako da su već 10. decembra ruski najamnici počeli da se prikupljaju u Debru. Pet dana kasnije ovamo je s grupom konjanika, koji će činiti okosnicu Ruskog odreda, prispeo Vladimir Berestovski, pukovnik bivšeg 9. kijevskog husarskog puka. Ovaj puk ustanovljen je u sklopu 9. konjičke divizije Dobrovoljačke, Bele armije tokom jeseni 1919. godine. Nakon velikih gubitaka u borbama s Crvenom armijom, divizion „kijevaca” ubačen je 16. aprila 1920. u 6. konjički puk, koji je 8. avgusta ušao u sastav 1. konjičke divizije. Nakon prelaska u Jugoslaviju, bivši kijevski husari, kao i cela divizija, primljeni su u Pograničnu službu. No, 1922. godine većina njih ostala je bez posla pa su sa zadovoljstvom prihvatili poziv Berestovskog, odnosno Miklaševskog.
U Debar je iz Bugarske prešao i bivši pukovnik Kučuk Kaspoletovič-Ulagaj s grupom Čerkeza. Ulagaj je služio u ruskom 18. severnom dragonskom puku. Tokom Oktobarske revolucije priključio se kontrarevolucionarnoj Kubanskoj armiji a uskoro je dobio komandu nad Čerkeskim konjičkim pukom Prve konjičke divizije. Nakon propasti kontrarevolucije, emigrirao je u Bugarsku. Na poziv Miklaševskog, sa nekolicinom bivših saboraca, pridružio se Ruskom odredu. Tako je borbena grupa ruskih plaćenika konačno stvorena u noći između 16. i 17. decembra 1924. godine. Odred je činilo 87 vojnika i podoficira i 15 oficira a bio je naoružan s dva stara brdska austrougarska topa M1899 kalibra 70 mm, osam italijanskih mitraljeza „Fiat-Revelli” M1914 kalibra 6,5 mm, puškama italijanskog, austrijskog i ruskog porekla, kao i svojim ličnim sabljama.
Zogu je najamnicima odmah podelio dužnosti i činove albanske vojske: zapovednik Miklaševski dobio je majorske, a njegov zamenik Berestovski, načelnik štaba Rusinov, komandir baterije Barbovič i komandir mitraljeskog odeljenja Kučuk Ulagaj – epolete kapetana I klase. Ruski odred je 17. decembra, u 15 časova, pod zaštitom artiljerijske vatre jugoslovenskih trupa, prešao albansku granicu u visini Piškopeje i zauzeo okolne visove. Istovremeno, prema Piškopeji pokrenut je i odred plaćenika pod komandom De Giljardija. Cena Bej Kriuziju sa svojim saplemenicima zauzeo je 18. decembra Lukulu i Kukeš i u Piškopeji se spojio s trupama Ruskog odreda i Albancima – pristalicama Zogua. Napad na Tiranu počeo je istog dana, 18. decembra. Najamnici i pobunjenici dospeli su za šest dana, bez većeg otpora, do prvog većeg mesta pred glavnim gradom – Gur i Bar, a predveče su ušli u Tiranu. Fan Noli emigrirao je u Italiju a Ahmet Zogu preuzeo je neograničenu vlast u Albaniji.
Zakletva Musoliniju
Po okončanju prevrata Miklaševski se vratio u jugoslovensku vojnu službu, navodno, shodno svom iskustvu, u jedinicu bornih kola. Nova vlast Ahmeta Zogua velikodušno se odužila ruskim plaćenicima, pa je većina njih prihvatila novo državljanstvo i ostala u Albaniji. Vojnici su se nastanili širom zemlje, posvetivši se svakodnevnom životu, dok je grupa oficira u Skadru završila specijalne četvoromesečne kurseve za sticanje viših činova u albanskoj vojsci. No, kad su Italijani aprila 1939. godine okupirali Albaniju, od bivših pripadnika Ruskog odreda u zemlji je ostalo najviše petnaest vojnika i oficiri Kučuk Ulagaj, Krasenski, Belevski i Sukačev.
Lev Sukačev rođen je 1895. godine, u selu Jabločkino, na obali Baltika. Nakon završetka Jelisavetgradskog konjičkog učilišta, stupio je u 5. ulanski puk. Tokom 1916. godine postavljen je za načelnika štaba Prvog armijskog avio-odreda a nakon osnivanja Dobrovoljačke, Bele armije, januara 1918, stupio je u 1. konjički divizion pukovnika Vasilija Geršelmana. No, 1. jula 1919. godine prekomandovan je u 5. aleksandrijski husarski puk (poznati i kao „crni” ili „husari smrti”). Njegov divizion prisajedinjen je 16. aprila 1920. novoosnovanom 1. konjičkom puku 1. konjičke divizije generala Ivana Barboviča.
Sukačev je 16. avgusta 1921. godine kod Đevđe