U prvom delu je već pisano o nastanku rendžera i njhovom razvoju od paramilitarne grupe (XVII-početak XIX veka) do policijskih snaga. No, i armija SAD se u kriznim situacijama setila značaja ove specijalne formacije i obnovila njeno postojanje.
Tokom Građanskog rata 1861-1865. godine, rendžerske jedinice je koristila Konfederacija. Poznatije grupe, osim već pobrojanih u prvom delu, bile su 43. bataljon konjice Virdžinije (43rd Battalion, Virginia Cavalry), poznat kao Mosby’s Rangers ili Mosby’s Raiders na čelu sa ”Sivim duhom” (Gray Ghost) John Singleton Mosby-jem (1833-1916), 2. konjički puk Kentakija – 2nd Regiment (Morgan’s), Kentucky Cavalry (Duke’s) generala John Hunt Morgan-a (1825-1864) i 7 konjički puk Virdžinije (7th Virginia Cavalry, Ashby’s Cavalry) pukovnika Turner Ashby-ja (1828-1862).
Džon Mosbi je 1862. započeo da operiše sa samo tri rendžera, da bi jedinica do 1865. narasla na osam četa. Jedna od najpoznatijih Mosbijevih operacija bila je u uskoj vezi sa poimanjem južnjačke časti. Pukovnika 1. konjičkog puka Nju Džerzija (1st New Jersey Cavalry Regiment), Persi Vindhama (Percy Wyndham), naime, 6. juna 1862. je u sukobu nedaleko od Harisonburga, zarobio 7. konjički puk Virdžinije (7th Virginia Cavalry). Vindhama je lično zarobio kapetan Konrad Holms, kome je pukovnik predao i svoju sablju sa likom Garibaldija. Vindham je, naime, poticao iz engleske plemićke porodice. No, u duši je bio veliki avanturista i pre američkog Građanskog rata se borio u nizu sukoba širom sveta, pa tako i uz Garibaldija u Italiji. Vindham je u avgustu pušten iz južnjačkog zarobljeništva i nastavio je da se bori u unionističkim redovima. Nakon druge bitke kod Bul Rana, Vindham je Mosbijevu grupu nazvao ”čoporom konjokradica” (a pack of horse thieves). Ogorčeni rendžer je rešio da kidnapuje uobraženog pukovnika. Njegovi izviđači su saznali da se Vindham nalazi u zgradi suda u Ferfeksu (Fairfax), duboko iza linije fronta. Mosbi je odabrao 29 dobrovoljaca i odlučio se da akciju izvede isključivo noću (što je u to vreme bilo prilično nekonvencionalno razmišljanje). Rendžeri su prvo presekli telegrafske veze između Ferfeksa i Sentervila, a potom, 9. marta 1863, opkolili Vindemovo stanište. Međutim, pokazalo se da su špijunske informacije bile pogrešne jer je sporni pukovnik odavno napustio logor. Ali, zato se u Ferfeksu nalazio general Edwin Stoughton (1838-1868). Predstavljajući se kao unionistički kuriri, rendžeri su dospeli do generala, zarobili ga zajedno sa više oficira i vojnika i uspešno prebacili u južnjački logor.
Posle završetka rata, iako predsednik Abraham Lincoln (1809-1865) nije imao negativno mišljenje o njima, južnjački vojni rendžeri su raspušteni. Sve do Drugog svetskog rata egzistirali su samo u Teksasu, i to isključivo kao kao vojno-policijska trupa.
Nakon ulaska SAD u Drugi svetski rat, šef novoosnovane SOE (Special Operations Executive, preteče CIA), ”Divlji” Bil Donovan (Villiam Joseph Wild Bill Donovan, 1883-1959) je bio fasciniran britanskim komandosima i specijalnim snagama u okviru Kancelarija za strateške usluge (Office of Strategic Services, OSS). Na njegov podsticaj, general-major Lucian King Truscott Jr. (1895-1965) je u sradnji sa britanskim Generalštabom podneo predlog generalu Džordžu Maršalu (George Catlett Marshall Jr, 1880-1959) da se što pre formira američka jedinica po uzoru na britanske komandose. Ministarstvo rata SAD se saglasilo sa predlogom a majoru Vilijemu Darbiju (William O. Darby, 1911- 1945) je 9. juna 1942. naređeno da odabere 2000 dobrovoljaca i da ih pod patronažom britanskih komandosa, u Karikfergusu (Carrickefgus, Severna Irska), podvrgne rigoroznom treningu. Tako je, prvi put nakon Građanskog rata, u sastavu američke armije ponovo nastao 1. rendžerski bataljon (1st Ranger Battalion). Bataljon je učestvovao u reidu sa kanadskim i britanskim komandosima kod Dieppe-a a potom je za njegovu operativnu osnovicu određen Artzeu u Alžiru.
Major Darbi je nakon operacija u Tunisu formirao 3. i 4. bataljon, tzv. ”Darbijeve rendžere” ili Renger Force. Osim tri rendžerska bataljona, 3. oktobra 1943. je od veterana sa jugoistočnog Pacifika aktivirana i 5307th Composite Unit. Jedinica 5307 se vrlo malo razlikovala od rendžera a operisala je uglavnom u Burmi. Po svom komandantu nazivana je ”Merilovim maroderima” a, zbog iznenadnog pojavljivanja na najneočekivanijim mestima (”kao da su pali sa Marsa”) i – Mars Task Force. Rendžeri su se istakli u borbama u Italiji i Francuskoj. Za iskrcavanje u Italiji, kod Ancija (Anzio), 22 januara 1944, od 1, 3 i 4 rendžerskog i 509 pešadijskog padobranskog bataljona formiran je rendžerski puk 6615 (6615th Ranger Force), koji je raspušten odmah nakon bitke kod Cisterne. Tokom iskrcavanja u Francuskoj (D-Day, 6. juni 1944), učešće u borbama uzeli su pripadnici četa D, E i F drugog (juriš na plažu Omaha), kao i delovi novoformiranog 5. rendžerskog bataljona. Osim ovih jedinica, 28 novembra 1943 je na jugozapadnom pacifičkom ratištu, u sastavu 6. Armije na Novoj Gvineji, formirana secijalna izviđačka jedinica (U.S. 6th Army Special Reconnaissance Unit), poznatija kao Alamo skauti (Alamo Scouts), pod komandom generala Artura Krugera (Walter Krueger, 1881-1967). Alamo skauti su do kraja rata izvršili oko 100 operacija iza japanskih linije ne izgubivši ni jednog čoveka.
Odmah nakon završetka rata, u novembru 1945, svi rendžeri, uključujući i Alalmo skaute (u Kjotu), ponovo su rasformirani. Međutim, zbog početka hladnoratovske krize, načelnik štaba američke armije Džozef Kolins (Joseph Lawton Collins, 1896-1987) je 1950. naložio pukovniku Džonu Hutenu (John Gibson Van Houten, 1904-1974) da u Fort Beningu kreira program za obuku padobranskih rendžera (Airborne Ranger Training Program). Osnovna ideja je bila da se formiraju štab i 4 pešadijsko-padobranske (Airborne) rendžerske čete. Preko 5000 dobrovoljaca iz 82 padobranske (82nd Airborne) divizije je prošlo šestonedeljni padobranski i amfibijski kurs, obuku u sabotažama, rušenju, upoznavanju sa inostranim i domaćim oružjem, kao i rigorozni kondicioni trening. Inicijalna obuka prvih rendžera vršena je u školama organizovanim u 8 četa konvencionalnih pešadijskih divizija. Prva, 2 i 4. rendžerska četa su zvanično postale operativne 13. novembra 1950, dok je 3. četa ostala u Fort Beningu da obučava ljudstvo za buduću 5, 6, 7 i 8. četu. U rendžere su primani i crnci iz čuvenog 555. padobranskog (Airborne) puka ”Triple Nickel”.
Iako su rendžeri pokazali izvrsne rezultate protiv severnokorejskih i kineskih trupa, načelnik kopnene vojske je 22. oktobra 1951. ukinuo školu u Fort Beningu (nastavljena je samo individualna obuka u sklopu konvencionalnih pešadijskih pukova), da bi nekoliko meseci kasnije (po ko zna koji put) potpuno rasformirao rendžerske čete.
Tokom Vijetnamskog rata, od decembra 1965 do aprila 1966, u 1. brigadi, 101 padobranskoj diviziji, 1. i 25. pešadijskoj diviziji i svakom od četiri bataljona 101 padobranske brigade formirani su vodovi Long Reconnaistance Patrols (LRRPs). LRRPs su u februaru 1969. ukonponovani u 75. pešadijski puk rendžera (75th Infantry Regiment Ranger), koji je, nakon završetka rata – raspušten.
Zbog sve češćih lokalnih kriza i sukoba ograničenog intenziteta, rasla je i potreba za specijalnim jedinicama nekonvencionalnog tipa. Tako su Amerikanci 1973. konačno promenili neodlučan stav prema rendžerima. Tadašnji načelnik štaba armije, general Creighton Abrams, u januaru 1974 je započeo rad na reaktiviranju rendžera. General Kenneth C. Leuer je do 8. februara 1974. u Fort Benningu kompletirao 1 bataljon, koji je 1 jula, iz aviona, padobranskim skokovima, detaširan u Fort Stewart; 2. bataljon formiran je 1. oktobra 1974 a treći, sa štabnom četom, u Fort Beningu, 3 oktobra iste godine. Odeljenje za kopnenu vojsku 3. okobra 1984. aktiviralo je i treći bataljon a štab 75. puka je stacioniralo u Fort Beningu. Kompletiranje i aktiviranje 75 rendžerskog puka (75th Ranger Regiment, US Army Rangers) završeno je u februaru 1986. godine.
Prvi ozbiljniji zadatak »novih« rendžera bio je pokušaj spasavanja talaca iz američke ambasade u Teheranu (operacija Eagle Claw, 24–25 april 1980). U operaciji su učestvovali delovi 1 rendžerskog bataljona (C četa 1/75) a glavna uloga u akciji bila namenjena pripadnicima famoznog 1st Special Forces Operational Detachment ”Delta”. Drugi nastup četa 1 i 2 bataljona zabeležen je od 25 do 29 okotbra 1983, tokom operacije Urgent Fury u Grenadi (A 1/75, B 1/75, C 1/75, A 2/75, B 2/75).
Delovi čete B, i prvi vod čete A 1. bataljona su od 12 februara do 15 aprila 1991 bili raspoređeni u Saudi Arabiji kao podrška operaciji Desert Storm. U decembru 1991, 1/75 bataljon i stab puka su upućeni u Kuvajt radi učešća u operaciji Iris Gold. Rendžeri su izbeli padobranski desant na aerodrom Ali Al Salem kraj Kuvajta, odakle je marširao 50 km kroz devastirano područje (računajući i minska polja) levo od zone kopnenih borbi, izveo vežbu sa bojevom municijom i ponovo se peške vratio u Kuvajt.
U avgustu 1993, delovi 3 rendžerskog bataljona su upućeni kao podrška snagama UN u Somaliji. U već legendarnoj operaciji 3. oktobra 1993, rendžeri su sa pripadnicima Delta Force učestvovali u hapšenju grupe vođa somalijske milicije. U haosu koji je nastao, rendžeri su u gradu držali položaj 18 časova i, sve dok nije stigla pomoć, u borbi eliminisali između 500 i 1000 napadača. Iako su uspeli da zarobljenike odvedu u kamp, ovo se i danas smatra ”pirovom pobedom”.
Rendžeri su operisali i u našem bliskom okruženju. Tim 2 izviđačke čete 75. rendžerskog puka (Team 2, Regimental Reconnaissance Company /RRC/, 75th Ranger Regiment) je 24. novembra 2000. godine upućen na Kosovo kao podrška ”Operativnoj Grupi Soko” (Task Force Falcon) generala Kredoka (Bantz John Craddock). Grupa ”Soko” (Falkon) je formirana 9. juna 1999. kao deo ”Operativne grupe Jastreb” (Houk, Task ForceHawk) generala Vestli Klarka (Wesley Kanne Clark, Sr.) u operaciji ”Savezničke snage” (Allied Force).
Rendžeri su aktivno učestvovali u globalnom ratu protiv terorizma, operacijama Enduring Freedom u Afganistanu, Iraqi Freedom u Iraku, borbama u severozapadnom Pakistanu i operaciji Inherent Resolve u Siriji.
Rendžeri nose posebno modifikovanu opremu za specijalne operacije (Special Operations Peculiar MODification) SOPMOD 2. SOPMOD 2, između ostalog, uključuje karabin 5.56mm M4 (uveden 1994) ili FN SCAR (Mk 16 / Mk 17)Modular Automatic Assault Rifle(od 2009),553 holografski refleksni nišan kompanije EOTech IIC,LA (laser aiming)-5 infracrveni laserski obeleživač, M3X taktičku lampu i ELCAN Specter (Andres Industries AG) optički nišan sa uvećanjem do 5x. Od ostalog naoružanja, najzastupljeniji su podcevni bacač (40mm Single-Shot, Breech-Loading Under-Barrel Grenade Launcher, UBGL) Colt/AAI M203, pištolj 9mm Glock 19 (od 1988) ili Bereta 92 (od 1990), mitraljez LWMG 5.56mm Mk46 i Mk 48, M249 SAW,protivoklopni laki bacač M136 Light Anti-Armor Weapon (AT4) (u opremi od 1987), koji je 2014. zamenjen bacačem Carl-Gustav M4 (CGM4), snajperske puške Heckler & Koch HK G28 Designated Marksman Rifle (DMR) / Sniper Rifle, M110 SASS (Semi-Automatic Sniper System) Designated Marksman Rifle (DMR) / Sniper Rifle i Barrett M107 Anti-Material / Anti-Personnel Sniper Rifle.