Po završetku Velikog rata, novostvorena vojska Kralјevine SHS je nasledila veliki broj ručnih i puščanih bombi najrazličitijih modela – kako onih dobijenih u vidu pomoći od saveznika, tako i zaplenjenih od Austrougarske i Nemačke. Najveće rezerve činile su francuske ofanzivne, OF1 M1915 (Grenade OF1 offensive fusante no.1 Mle.1915) i defanzivne ručne bombe F1 M1915 (Grenade F1 defensive fusante no.1 Mle1915), opremlјene starijim, udarno-pirotehničkim, perkusionim (bouchon allumeur à percussion modèle 1915) ili mehaničkim-pirotehničkim automatskim upalјačem (bouchon allumeur automatique modele 1916B dit Billant). Tokom 1925. godine Vasićev upalјač je u kragujevačkom Artilјerijsko-tehničkom zavodu usavršen utoliko što je mesingani nosač ispusta kapsle ojačan i u njemu su izbušene dve rupice za oticanje gasova prilikom sagorevanja smeše za potpalu usporačkog sredstva.
Kada je 22. marta 1923. odlučeno da se puške iz rezervi adaptiraju na jedinstveni kalibar 7,9 mm, doneto je i rešenje da se, u cilјu unifikacije, novim, upalјačem A.T.Z, opreme sve pogodne ručne bombe iz rezervi. Tako su novi upalјač dobile francuske ofanzivne i deganzivne bombe OF1 i F1, nemačke jajaste M1917 (Eierhandgranate M1917, M1917n/A),nemačke loptaste RB M1913 i M1915 (Kugelhandgranate M1913 i M1915 n/A) kao i britanske loptaste RB No.15 Mk.I i No.16 Mk.I, kod nas nazvane Engleskim bombama sistem Lemon sa upalјačem A.T.Z. U suštini, loptasta bomba Ball Handgrenade No.15 Mk.I uvedena je u naoružanje 25. maja 1915, a No.16 Mk.I – 16. avgusta 1916. godine. Oba oružja su bila opremlјena upalјačima No.8 Mk.VII. Lemon, odnosno teška fragmentaciona Handgrenade Lemon No.6 i No.7 (R.L. ili T.G), sa cilindričnim telom i frikcionim upalјačima No.6 i No.7, razvijena je u Kralјevskoj laboratoriji u Vulviču (Royal Laboratory Woolwich) i uvedena u opremu britanske vojske 20. maja 1915. godine. Krajem 1916. godine određeni kontigent oba tipa bombi dostavlјen je srpskoj vojsci na Solunskom frontu, gde su postale poznate pod jedinstvenim nazivom Lemon.
Tokom 1935. godine u VTZ je započeta izrada usavršenog upalјača M12/25 – M1935. U suštini, konstrukcija nije bitnije menjana osim što je veća pažnja posvećena vodootpornosti i sigurnosti čepa od samoodvrtanja. Obod gornjeg tela upalјača je bočno nazublјen a na zaštitnoj kapi je po vertikali ugrađena elastična oruga čiji je donji kraj nalegao u zupce na telu i tako sprečavao samoodvrtanje. Tri godine kasnije, ova konstrukcija je pojednostavlјena; narezi su izrađeni po obodu gornje površine tela upalјača M38 a zaštitna kapa je poprimila raniji oblik (M12/25), s tim da je na unutrašnjoj površini izrađen žleb u koji je bila smeštena polukružna opruga; jedan kraj opruge je bio savijen nadole, tako da je prilikom ubrtanja čepa ulegao u zupce tela i tako sprečavao samoodvrtanje. Novi zatvarač, M38, izrađivan je kao i ranije od mesinga, sa tim da je izrađena i jedna serija sa gornjim delom tela od alumnijuma. Tokom 1838. godine, proizvodnja novih upalјača M38 poverena je i beogradskom Mašinsko-metalurgijsko-industrijskom preduzeću inženjera Luke Špartalјa (?–1943).
Usled zastarelosti remontovanih bombi iz rata, pristupilo se i domaćoj proizvodnji defanzivnih bombi M35 od čeličnog lima deblјine 0,3 mm (spajanjem dve polutke profilisanjem (pertlovanjem) i ofanzivnih bombi M35 od livenog gvožđa sa spolјašnjom nareckanom površinom – u suštini, kopijama francuskih modela F i OF.Odbrambena bomba M35 bila je visine sa upalјačem 110 mm, visine bez upalјača 90 mm, prečnika 55 mm i mase 650 g, dok je napadno oružje M35 imalo visina sa upalјačem 100 mm, visinu bez upalјača 74 mm, prečnik 55 mm i masu od 250 g, sa punjenjem od 120 g TNT. Isti tip bombi opremlјen upalјačem M38, dobio je oznaku M38.
Odmah posle oslobođenja Valјeva 1944 godine, u pogonima predratnog preduzeća Vistad započeta je razrada i proizvodnja ručnih bombi baziranih na predratnim modelima. Kako su u fabrici bila sačuvana postrojenja za izradu kapsli i upalјača, do aprila 1945. godine armiji je je isporučeno oko 200.000 ručnih bombi. Najveća količina bombi isporučena je u aprilu i maju 1945. godine. Dnevni kapacitet preduzeća porastao je na oko 5.000 bombi, a uz potreban broj radnika, moglo se proizvesti čak 25.000 komada. Prvim petogodišnjim planom proizvodnje vojne industrije (1947-1951), Krušik (Vistad, VTZ Valјevo) je trebalo da do 1951. godine proizvede preko 1,4 miliona ručnih defanzivnih bombi. U 1947. godini proizvedeno je 50.000, a 1949. je od planiranih 400.000, urađeno samo 140.000 jednica.
U međuvremenu, zahvalјujući kadrovima koji su ostali na radu u Vistadu, još od 1945. godine razrađivane su konstrukcije novih ručnih bombi. U početnoj fazi, posao je vodio iskusni Anton Mešiček. U VTZ Valјevo je u novembru 1945. godine, metodom livenja, počela izrada bombi pod nazivom Ručna defanzivna bomba M45 livena. Telo je izlivano iz jednog komada, sa 44 horizontalno-vertikalnih ureza sa unutrašnje strane; visina tela bila je 75 mm, prečnik 55 mm a imalo je zaravnjenu bazu prečnika 23 milimetara. No, prema radioničkoj dokumentaciji, telo se moglo izrađivati i od čeličnog lima, odnosno proizvoditi i kao ofanzivne bombe M45.
Još u junu 1945 godine razrađeno je i telo ofanzivne ručne bombe od čeličnog lima za duboko izvlačenje deblјine 0,5 mm, pri čemu su polutke spajane pertlovanjem i premazivanjem vodonepropusnim asvaltnim lakom (Asphaltlack). Tokom maja 1946. konstruisana je nova detonatorska i inicijalna (E1-E5) kapsla i kapa sa osiguračem (kopija zatvarača M38). Spajanjem ovih elemenata, nastala je Ručna ofanzivna bomba M38/46. U junu 1945, paralelno sa defanzivnom bombom M1945, razvijano je i oružje metodom kovanja čelika pod oznakom Ručna defanzivna bomba M38/46 kovana. Nova defanzivna bomba je za razliku od M1945 imala jajolik oblik sa šilјatim dancetom koje je naknadno zavarivano; prečnik je bi isti (Ø55±2 mm), ali je visina iznosila 81±3 mm, deblјina zidova se kretala od 10 do 14 mm a sa unutrašnje strane je imala znatno veći broj nareza. Svi tipovi navedenih bombi punjeni su presovanim trotilom. Tokom 1947. godine, fabrički konstrukcioni biro je radio na nekoliko tipova čeličnih dvodelnih defanzivnih bombi kod kojih su polutke spajane autogenim zavarivanjem.
No, na osnovu naređenja Josipa Broza Tita od 27. marta 1950, u Bugojnu je započeta izgradnja preduzeća Slavko Rodić, zaduženog za izradu minsko-eksplozivnih sredstava. Proizvodnja u Bugojnu pokrenuta je već u maju 1951. godine. Za novosagrađenu fabriku postrojenja su obezbeđena iz Krušikove upalјačnice a, pored mašina, u Slavko Rodić su poslati i stručni kadrovi iz Valјeva, odnosno dalјi arazvoj RB izmešten je iz Valјeva.
Osim toga, prema Naredbi načelnika Generalštaba JA od 3. novembra 1948, u Beogradu je Osnovan Vojno-tehnički institut. Institut je započeo rad januara 1949. u nedovršenoj zgradi u Katanićevoj br. 15 i Donjogradskom bulevaru br. 4.
Tako je dalјi razvoj RB nastavlјen u saradnji VTI i fabrike Slavko Rodić. Ispred konstrukcionog biroa u Bugojnu najviše su se istakli Anton Mešiček (prebačen iz Valјeva) i potpukovnik Dušan Ilić (Bubac, 1926–1982), dok je u VTI značajan doprinos dalјem razvoju dao Miodrag Berić (1926–1981). Treba reći da je od 1950. do 1955. godine u VTI razvijeno i ispitano 5 osnovnih modela i 5 modifikacija, ali ni jedan nije usvojen u naoružanje. Rešenja su ponudili, između ostalih, već proslavlјeni konstruktor Todor Cvetić (RB-C), kao i potporučnik Božidar Milanović. No, oba rešenja su bila isuviše složena za proizvodnju i upotrebu tako da su odbijena. Tokom 1959. na konursu u VTI ponovo je prijavlјeno čak 15 idejnih rešenja ali ni jedno nije u potpunosti zadovolјilo tražene TTZ.
Koristeći se iskustvima valјevskog Krušika na razvoju dotadašnjih konstrukcija, 1950 godine je konačno usvojena i puštena u serijsku proizvodnju odbrambena (defanzivna) ROB M50. Kao i kod Krušikovih rešenja iz 1947, košulјica je bila dvodelna, spojena varenjem. Upalјač je po konstrukciji bio sličan modelima M45 i M38/46. Osim toga, upalјač je proizvođen u varijantama M50, M50- (minus), kao i M50 i M50- (minus) sa zaptivačem od plute.
U periodu od 1953. do 1954, Slavko Rodić i VTI su ovojili jednodelno telo izrađeno od valјanog čelika sa unutrašnjim brazdama, tako da je u naoružanje JNA uvedena nova ROB M52. Osim toga, na modelu M52 sklop upalјača se razlikovao utoliko što je detonator bio zapertlovan na usporačku cevčicu.
Ručne bombe M50 i M52 su zbog jednostavne konstrukcije i načina rukovanja (na šta je svakako uticaj imala i tradicija korišćenja bombi slične konstrukcije još od 1912. godine), dugo zadržane u naoružanju JNA. Remont su pretrpele u periodu od 1967. do 1970 godine. Na ROB su ugrađeni novi upalјači, konstruisani u VTI. Najosetlјiviji i najskloniji zastoju deo ručnih bombi M50 i M52, naime, bio je usporač od crnog baruta zbog osetlјivosti na vlagu. To je i bio razlog da su detonator i usporač za prepravke napravlјeni kao jedinstven sklop kako bi se sprečio prodor vlage, a tempirna cevčica je punjena usporačkom smešom na bazi cirkonijuma. Remontovane bombe su označena kao ROB M50P1 i M52P1 (M52R).
Prvo odstupanje od perkusionog upalјača zasnovanog na osnovnoj Vasićevoj konstrukciji predstavlјalo je potezno rešenje inženjera iz VTI, Petra Mirilovića (1913–1995), razvijeno u periodu od 1967. do 1969. godine. U suštini, Mirilović je kontstruisao potezni upalјač; U telu su bili smešteni potezač i udarna igla sa oprugom, međusobno spojeni jednim zubom. Povlačenjem, potezač je povlačio udarnu iglu i sabijao oprugu sve do trenutka dok se zub ne bi smaknuo i oslobodio udarnu iglu. Usled sile udarne opruge, igla se naglo kretala nadole i aktivirala inicijalnu kapslu. Konstrukcija ostalog dela upalјača, uklјučujući usporačku smešu na bazi cirkonijuma, bila je identična sa starim upalјačem M52. Mirilovićev upalјač je označen kao PU69, proizvođen je u Bugojnu a ugrađivan je u tela već postojećih bombi; kako je to, u suštini, bila treća rekonstrukcija oružje sa upalјačem M69 označavana je kao ROB M52P2.
